Met Maria langs de kerk in Kakhori.
Door: Sjoerd
Blijf op de hoogte en volg Sjoerd
16 Oktober 2017 | Georgië, Kharagauli
Twee dagen met paarden op pad naar een ander deel van het enorme Borjomi National Park. Met Shota (werkt op het kantoor van de Agency vd park en onderhoudt contact met alle rangers) en ranger Guladi. Een mooie tocht van 26 km naar een herdershut op 2500 meter. Volop in herfstkleuren (zie foto). Ranger Guladi voorop en wij volgen. Dan weer lopend ivm de gladde stenen en dan weer op het paard. Onderweg een ontmoeting met 11 andere bezoekers in de mist. Eten en drinken en zingen. De tocht gaat verder, langs een eeuwen oud kerkje Kakhori. Bij elke bocht steeds weer een nieuw vergezicht. Guladi is verantwoordelijk ranger voor een gebied van 2500 hectare. Is ontevreden over het lage loon voor zijn werk (€ 170,- per maand) en klaagt daar over bij Shota.
Guladi heeft de gewoonte om elke 10 minuten een rochel te geven. Daar heb ik 36 uur van genoten. Dag en nacht:-(
Mijn paard begint vermoeid te raken. Zij is zwanger, vertelt Shota. Gevraagd naar haar naam......Maria.
Aan het einde van de middag komen we op 2500 meter hoogte, aan bij een herdershut. Op zoek naar water. En hout om de hut warm te stoken. De hut tocht aan alle kanten. Eten wordt tevoorschijn gehaald. Ook Khveli (Georgische kaas). En die kun je prima smelten in een aardewerken bord bij het vuur. Kaasfondue op hoogte! Wat een ervaring. Guladi maakt buiten nog even kabaal op een metalen velg: om de beren op afstand te houden. Doet mij denken aan het voorleesboek ‘wij gaan op berenjacht’ van Michael Rosen; “nee, wij zijn NIET bang......”.
Met kleren aan in slaapzak en een extra hoes. Muts op mijn hoofd en slapen.........Onbekende geluiden (met uitzondering van de rochels). Toch in diepe slaap gevallen.
Om 6.30 uur wakker en we kijken naar buiten.......een dik pak sneeuw. En er komt nog meer aan. Het is zondag 15 oktober. Zo onbeschrijfelijk mooi. Stilte om ons heen. Na een stevig ontbijt met kaasfondue en chacha vertrekken we om 9.00 uur voor de afdaling. Een zware sneeuwstorm ontneemt het zicht, waardoor ik wat afdwaal. “Nee, wij zijn NIET bang......”. Na 2 uur gaat de sneeuw langzaam over in regen. Regelmatig afstappen en lopend/klauteren/glijdend onze weg vinden. Gelukkig goed gekleed (4 laagjes en een Arcterix Pro jack). Dat laatste is een afscheidskado van SRKgeschenkenbonnen voor Bever. Maar broek en daaronder drijfnat. Na 8 uur ploeteren bereiken wij het dal en nemen afscheid van Guladi. Hij zou wel eens een paar weken willen ruilen met een ranger van het Nationaal Park Hoge Veluwe of de Amsterdamse Waterleidingduinen.....
Paarden verzorgen, wij droge kleren aan, koffie en bij de kachel in de keuken (de enige warmtebron in huis). Gastvrouw Sofo schotelt een heerlijke maaltijd voor. Daarna val ik om 21.00 uur in een diepe slaap. Met Maria gaat het goed.
Guladi heeft de gewoonte om elke 10 minuten een rochel te geven. Daar heb ik 36 uur van genoten. Dag en nacht:-(
Mijn paard begint vermoeid te raken. Zij is zwanger, vertelt Shota. Gevraagd naar haar naam......Maria.
Aan het einde van de middag komen we op 2500 meter hoogte, aan bij een herdershut. Op zoek naar water. En hout om de hut warm te stoken. De hut tocht aan alle kanten. Eten wordt tevoorschijn gehaald. Ook Khveli (Georgische kaas). En die kun je prima smelten in een aardewerken bord bij het vuur. Kaasfondue op hoogte! Wat een ervaring. Guladi maakt buiten nog even kabaal op een metalen velg: om de beren op afstand te houden. Doet mij denken aan het voorleesboek ‘wij gaan op berenjacht’ van Michael Rosen; “nee, wij zijn NIET bang......”.
Met kleren aan in slaapzak en een extra hoes. Muts op mijn hoofd en slapen.........Onbekende geluiden (met uitzondering van de rochels). Toch in diepe slaap gevallen.
Om 6.30 uur wakker en we kijken naar buiten.......een dik pak sneeuw. En er komt nog meer aan. Het is zondag 15 oktober. Zo onbeschrijfelijk mooi. Stilte om ons heen. Na een stevig ontbijt met kaasfondue en chacha vertrekken we om 9.00 uur voor de afdaling. Een zware sneeuwstorm ontneemt het zicht, waardoor ik wat afdwaal. “Nee, wij zijn NIET bang......”. Na 2 uur gaat de sneeuw langzaam over in regen. Regelmatig afstappen en lopend/klauteren/glijdend onze weg vinden. Gelukkig goed gekleed (4 laagjes en een Arcterix Pro jack). Dat laatste is een afscheidskado van SRKgeschenkenbonnen voor Bever. Maar broek en daaronder drijfnat. Na 8 uur ploeteren bereiken wij het dal en nemen afscheid van Guladi. Hij zou wel eens een paar weken willen ruilen met een ranger van het Nationaal Park Hoge Veluwe of de Amsterdamse Waterleidingduinen.....
Paarden verzorgen, wij droge kleren aan, koffie en bij de kachel in de keuken (de enige warmtebron in huis). Gastvrouw Sofo schotelt een heerlijke maaltijd voor. Daarna val ik om 21.00 uur in een diepe slaap. Met Maria gaat het goed.
-
16 Oktober 2017 - 20:16
Bas:
Wat een reis, gozer! Live life to the max! -
17 Oktober 2017 - 07:54
Gert-Jan:
Schitterend, schitterend. ik ben jaloers. Geniet er van Sjoerd. Ik kan niet wachten op je verhalen. -
17 Oktober 2017 - 08:35
Ria Flemming:
Wat een belevenissen.......geweldig . -
17 Oktober 2017 - 22:00
Frida :
Hoi Sjoerd
Wat een belevenissen wat een andere wereld. Vol tegenstellingen.
Wat leven wij dan luxe.
Ziet er al eelt op je billenkoek?
Knuffel
Frida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
