Adembenemend

Wakker worden en dan een enorme rotsformatie zien waarlangs de tocht moet worden voortgezet. Een megaklim op de Barranco Wall. Klimmen op handen en voeten en vooral omhoog kijken. Over een richel lopen en de rots omarmen. Dat was heftig.

De klauterpartij duurde 7 uur en ik was gesloopt. Slapen op 4000 meter hoogte. Ik begon last te krijgen van het lage zuurstofgehalte in de lucht. Veel hoesten en onrustig slapen.

De volgende dag (15 januari) klimmen we verder naar Barafu Camp op 4650 meter hoogte. We wandelen/klauteren via de oostkant van de berg. Een woestijnachtige omgeving. Dan nog even een acclamatisatieloopje naar Kosovo Camp en weer terug.

We krijgen - na het avondeten en het saturatiespel - tijd om te slapen tot 23:00 uur. .......... Ik doe geen oog dicht en moet veel hoesten.

Woensdagavond om 24:00 uur staan we in een georganiseerde rij klaar voor vertrek naar de top (Uhuro Peak op 5895 m). Het is aardedonker en we lopen met hoofdlampjes op. Om de 2 deelnemers een gids. De gidsen communiceren in het Swahili over onze vorderingen en het individuele klimgedrag. Bij de eerste stop - rond 01:30 uur - moet ik op de grond gaan liggen en worden mijn longen beklopt. De expeditieleiding was bang dat er vocht in/achter mijn longen zat. Dat viel mee...........maar vanaf dat moment werd mijn rugzak afgenomen en kreeg ik een persoonlijke gids. Om het kwartier warme thee drinken en iets eten. Wat een tocht en wat een fantastisch uitzicht bij zonsopkomst om 6:00 uur. Mijn ademhaling ging moeilijk (alsof ik door een rietje ademde). Om 6:30 uur kom ik aan bij Stella Point op 5756 meter. Uitgeput door hoest en droge lucht en te weinig zuurstof. Ik besluit te stoppen (en dat viel niet mee). Nog wel 100 meter geprobeerd te lopen richting Uluru Peak maar ik viel om. In mijn hoofd hoorde ik Dieuwke zeggen “Sjoerd, Stella Point is misschien wel jouw hoogtepunt......

Er worden foto’s gemaakt van mijn hoogtepunt; samen met de gids. De vlag van Georgie en van koor Merani komen uit de rugzak en worden op deze hoogte vereeuwigd. Ik ben blij en opgelucht. De 2 gidsen Happiness en Poe (mijn engeltjes) begeleiden mij naar Barafu Camp. Glijden over een puinpad naar beneden. Om 10:00 uur ben ik weer terug in Barafu Camp. Slapen lukt niet en alle inspanningen doen pijn. De andere deelnemers komen inmiddels ook terug van hun beklimming (17 hebben Uhuru Peak gehaald). We eten wat en moeten dan 5 uur dalen naar Millenium Camp. De zwaarste afdaling die ik heb meegemaakt. Even gedacht om een evacuatieverzoek te doen. Uiteindelijk kom ik uitgeput aan. Die nacht veel gehoest en weinig geslapen. De volgende ochtend in overleg met de expeditieleiding besloten een antibioticumkuur te nemen. Ik moest wel eerder vertrekken dan de rest (ivm mijn trage tempo). De afscheidsceremonie heb ik helaas gemist. In 7 uur daal ik af naar Mweka Gate. Met hulp van Ricardo en Justin. Het pad slingert door het prachtige tropisch regenwoud. Ik krijg weer meer lucht en energie. Rond de middag kom ik aan bij de Gate op 1980 meter. Blij dat ik weer kan ademhalen. In de bus naar de lodge in Arusha. Daar volgt een feestdiner en een eerste biertje na een week. Het hoesten neemt nog niet af. Gelukkig wel rust en tijd om te lezen en bij te komen.

Vanaf 19 januari nog een paar dagen rondtoeren door het gebied met 4 andere teamleden en in de loop van de week weer naar huis. Ik kijk terug op een fantastisch avontuur op het dak van Afrika. Maar ook een grens waar ik tegenaan ben gelopen.

Dank jullie wel voor het volgen en stimuleren.