Pelgrimeren is bidden met je voeten.....

Donderdagmiddag, 5 juli, binnenkomst in Saint Jean Pied de Port. Door de deur/poort naar binnen gewandeld. De enige dag van de 36 wandeldagen met een regenbui van 4 uur. Honderden, duizenden pelgrims in deze eeuwenoude stad. 15 pelgrimswegen komen hier samen. Veel wandelaars en een enkele fietser komen met de trein om hiervandaan te vertrekken naar Spanje. Een bonte internationale groep mensen. Na een paar uur onderdompeling in het stadje, voelt het een beetje als Volendam/Scheveningen/Giethoorn. Overal winkeltjes, eethuisjes, uitstallingen etc.

Mijn reis zit er op. Een tussenstop of een eindpunt? Het was een mooie maar ook lange en pittige weg om te gaan. Veel kunnen mijmeren, zingen, praten, nadenken, lachen, huilen, stil zijn, genieten van natuur en opgaan in de omgeving. Nog nooit zoveel kerkjes bezocht en kaarsjes aangestoken. Ubi caritas et amor, Ubi caritas, Deus ibi est. 

Pelgrimeren is ‘bidden met je voeten’, stond in een credential geschreven. Nou, mijn voeten hebben tussen 31 mei en 7 juli 1.459.570 stappen gezet. Een flink gebed dus……

Wat heeft de wandeling mij gebracht/geleerd? Het heerlijke gevoel van ‘onderweg’ te zijn. Mensen ontmoeten, praten en vooral luisteren. Boeiende gesprekken met onverwachte invalshoeken, met ontwikkelde mensen en ingewikkelde mensen. Vrienden gemaakt en reizigers verloren. 

Veel kunnen terugblikken op de afgelopen jaren. Met de cadans kwamen zoveel herinneringen boven. Soms bevond ik mij ‘in the middle of nowhere’ en soms vond ik mijzelf terug in ‘the middle of nowhere’. Deze wandeling toch een ‘rite de passage’? Ik denk het wel.

Elke dag 15 kilo bagage op mijn rug. Ik vergroei met mijn rugzak. 36 wandeldagen en slapen in 36 verschillende bedden (alleen). Een credential vol met prachtige stempels als herinnering.

Wat ga ik missen? De geur van lindebloesem, het zingen van de zwaluwen (altijd vliegend en in beweging), het gezang van de krekels, de zon, de mensen, de tranen en het gelach.

(Wat zal ik niet missen? De muggen en de dazen, wandelaars die alleen maar bezig lijken te zijn met hun blog en de reacties daarop….).

Ik ga door met ‘proeven van de wereld’. De smaak te pakken!

Volgend jaar de camino in Spanje vanaf de plek waar ik nu ben gestopt. Mijn wandelstok heb ik al vast achtergelaten in Herberg Beilari in Saint Jean Pied de Port.

Morgenavond weer terug in NL. Daar wachten Marjolein, Sytse, Mieke, Fedde, Annelieke, Tom en Hugo en alle familie en vrienden. 

Familie en vrienden: dank aan jullie die mij hebben gevolgd en hebben gereageerd (op welke manier en welk medium dan ook)!