De weg vinden....

5 uur gaat de wekker. Met 15 kg bagage naar de trein wandelen. In het donker naar Khasjuri in een heetgestookte oude Russische trein die al een dag eerder is vertrokken uit Batumi. De dag komt langzaam op gang. In Khasjuri met een busje naar Borjomi en een taxi naar het bezoekerscentrum van het National Park Borjomi Kharangauli. Het is koud (rond het vriespunt) wanneer we om 10:00 uur vertrekken. Alles mee in de rugzakken: eten, drinken, droge kleren,slaapzak, extra hoes, matje. We zijn voorbereid op de kou. We lopen de Romanov trail; een traject van 10 km en stijgen van 900 naar 2000 meter. Na 2 km de eerste sneeuw. Best wel leuk dacht ik nog. Maar na 3 km houden de sporen op en moeten zelf onze weg vinden. Sneeuw tot kniehoogte die later overgaat tot sneeuw van 1 meter. Wat een mazzel dat ik goeie trainers heb bij de Athletiek Vereniging Haarlemmermeer:-)

Mooie uitzichten. Ook op het kerkje waar ik 5 maanden geleden nog op een paard ben langsgereden. De tocht wordt zwaarder. Ik krijg steeds meer respect voor het paard waarop ik gerieflijk zat in oktober 2017 (zie mijn reis “loslaten”). Shota en Deka houden vaak even in om mij op te wachten. Ik zie verse sporen van wolven. De schittering van de zon op de sneeuw heeft invloed op mijn fantasie...... Ik krijg beelden van de ‘dodenrit’ van drs P. Uiteindelijk om 16:00 uur komen we op 2000 meter hoogte aan bij een hut. Dik ondergesneeuwd. Geen water, licht of gas. Dat wordt hout hakken en vuur maken. De hut wordt ook bezocht door 8 andere gasten. Mooie gesprekken en gezelligheid. Ik slaap met 3 dubbele kleding in slaapzak met thermohoes. En heb het nog koud. En dan ‘s nachts er even uit. De wolven huilen. Ik ben stil en verroer mij niet.

Er is absolute stilte (muv de wolven dan), een heldere sterrenhemel en een halve maan. Zoooo mooi......

We ontbijten met kip, katsjapuri en iets anders dan thee of koffie. Om 9:45 uur vertrekken we weer naar het dal. Het heeft flink gevroren (- 10 graden) en met een scherpe wind uit het oosten voelt het als -15. Wij glibberen en glijden over de sneeuw in 5 uur naar Borjomi. Opnieuw prachtige vergezichten. Lunchen in de sneeuw en springen over stroomversnellingen.

Om 15:00 uur zijn we weer bij het bezoekerscentrum en kan de kleding van 4 laagjes worden teruggebracht naar 2. Koffie en een gesprek met directeur Levan (over een plan om een uitwisseling te organiseren). En dan met de auto in 2 1/2 uur weer naar mijn dorp. Eindelijk weer thuis. Douchen, bijpraten, nog even bij de houtkachel en contact met het thuisfront in NL. En dan slapen....

Vanmorgen kom ik er achter dat zo’n tocht ook inzicht geeft: mijn grens is bereikt:-)

Een dagje rust en plannen maken voor de komende dagen. Groet uit mooi Georgie!

ps leuk om te horen dat familie en vrienden - na het zien van WieIsDeMol afleveringen - zich iets kunnen voorstellen van mijn fascinatie voor Georgie.