Dorpsleven in Kharagauli

In de afgelopen dagen bijgekomen van de reis door het Nationaal Park (met 760 km2 de grootste van Europa). Kennismaken met het dorpse leven. Gastvrouw Sofo vroeg mij een typisch Hollandse lekkernij te maken. Nou, ik heb mijn eerste cake gebakken. Met de mixer van de buren, de oven van een nicht en allemaal ingrediënten die in huis waren. De wachttijd van 60 minuten bracht ik door in een ander huis. Koffie drinken en veel bekijks van kinderen en familieleden. Balkankoor Slavuj was bekend van vorig jaar; ik ontkwam niet aan zingen. Een gitaar kwam te voorschijn en Hollandse, Georgische en Engelse liedjes werden gezongen. Een leerkracht van de lokale school vroeg mij om deel te nemen aan het ‘Peace Corps Volunteers’ project op school: leerlingen van 12/13 jaar helpen met Engelse conversatie. Met hulp van Engelse liederen. Nou dat zal wel lukken......
In ‘ruil’ daarvoor leer ik Georgisch! Volgende week starten!
De cake is inmiddels klaar en wordt ‘s avonds opgediend bij het diner. Niet bij de thee of koffie, maar als 1 van de 8 gerechten. Ik krijg de indruk dat Georgiërs de hele dag door eten. Of zoals mijn gastheer Gela het uitdrukte “er is slechts 1 maaltijd, die duurt van 8 tot 22 uur).
Ook een bezoek gebracht aan het lokale etnografisch museum en een prive rondleiding.
De herfst treedt langzaam maar zeker in. De nachten worden kouder en de natuur begint te kleuren. Het gezin is grotendeels selfsupporting: koeien, varkens, kippen, moestuin, notenbomen, veel druiven. Het vee gaat elke ochtend vroeg naar de bergen en moet voor donker weer worden opgehaald. Een leuke klus (en goed voor de beenspieren) voor mij om mee te helpen. Er worden al een paar dagen kalveren vermist. Gevreesd wordt voor de wolf. Vorige week is nog een kalf aangevallen en half opgevreten door wolven. Nee, geen grap! Blaffende honden en huilende wolven zorgen voor nachtelijke onrust.
Overdag ben ik behulpzaam in de timmerwerkplaats: stoelen zagen uit beukenhout. Groet, Sjoerd