Een bocht: instrument van verlangen en romantiek

Dat schreef Wim Boevink in dit voorjaar. Wat zou het achter de bocht te voorschijn komen? Nieuwe vergezichten?

Vrijdagmorgen wakker gemaakt met engelengezang in de herberg en vroeg vertrokken vanuit SJPdP met nog zo’n 300 pelgrims. Stijging van meer dan 1000 meter met na elke bocht waanzinnig mooie vergezichten en zonsopkomst. Naarmate we hoger komen, verandert ook de omgeving. Het lijkt af en toe op het grensgebied tussen Georgie en Azerbeidzjan.

Groen, paars en veel schapen:-) Met 30 graden komen we uiteindelijk aan bij het voormalige klooster van Roncesvalles dat plaats biedt aan 220 pelgrims. Da’s weer eens wat anders dan in Frankrijk met een kamertje met 4 personen. Ondanks de massa pelgrims is de ontvangst hartelijk en voelen we ons snel thuis. De herberg wordt gerund door 10 vrijwilligers uit NL die na 2 weken plaatsmaken voor een nieuw team. Fantastisch werk! De pelgrimsmis willen we niet missen, evenals de zegen. Alle aanwezige nationaliteiten worden genoemd (15). Na het diner gauw ons stapelbedje in want om 22:00 uur gaat het licht uit en moet het stil zijn.

Zaterdagmorgen om 6:00 uur wakker gezongen door monnikengezang. Prachtig.

Na het ontbijt gaan 220 pelgrims op pad richting Larrasoana ongeveer 28 km verder gelegen. Overal pelgrims, geen moment verveling dus(?). Maar op deze 2e dag mis ik al wel de stilte van de Voie de Vezelay van vorig jaar.

We maken snel contact met andere pelgrims en delen de ervaringen en soms een spa dieper. Ronald voelt zich helemaal thuis.

Bij aankomst in Larrasoana blijken alle herbergen vol te zijn. Dan maar doorlopen in de volle zon met 30 graden. Berg op en berg af. In Zubiri - na 5 km - blijkt ook geen slaapplaats meer te vinden. We besluiten om St Jacques aan te roepen en staan 20 later in het dorp Attarabia. Gelukkig plaats om te slapen en te eten en te zwemmen en kennis te maken met Plamen Petrov uit Bulgarije. Morgen weer een dag. Bij mij gaat het licht uit.