Eucalyptusbossen

Klokslag half negen vertrekken we vanaf het lege Praza do Obradoiro. Spannend voor Marjolein. Na al die mooie verhalen en foto’s wil zij het nu zelf meemaken. Rugzak niet te zwaar? Hoe vinden we onze route? Wat gebeurt er onderweg met mij en met ons? Het is gelukkig mooi weer en niet al te warm. Na een half uur bereiken we Sarela do Baixo en kijken achterom: een mooi uitzicht op de kathedraal van Santiago. Onze voeten en knieën moeten even wennen aan het gewicht en de hoogteverschillen (460 m stijgend en 530 m dalend). We zijn allebei onder de indruk van de enorme eucalyptusbomen. De weg is goed gemarkeerd met om de 50 meter een gele pijl met km-aanduiding tot Finisterre. Wandelgids, de app pocket earth en buon camino zijn niet echt nodig:-)

We komen weinig pelgrims tegen (zowel naar als vanuit Finisterre). Wandelen door eucalyptus- en eikenbossen en kleine plaatsjes. Geen lawaai, geen stadsgeluiden, geen auto’s, alleen af en toe een wandelaaar (met mondkapje), geen muziek of mobiele telefoongeluiden. Stilte: wat een genot. We hebben besloten om het tempo van Marjolein aan te houden. En dat lukt zonder (wederzijdse) moeite. We genieten volop bij de prachtige brug ‘Ponte de Maciera’.

Na pakweg 20 km komen we aan in Negreira en vinden een hotelletje met pelgrimsmenu en prijs. En dat willen we natuurlijk.

Douchen, biertje en glas wijn op het terras, even slapen, eten en op tijd naar bed. Een ritme dat ons gaat aanspreken.

Voor mij is dit inderdaad spannend … Zolang een oude vriend van mij hierover begon (liep de Camino in de jaren ‘80) wilde ik dit doen. Maar.. geen tijd genoeg. En later.. een knie. En bovendien inmiddels een te drukke route… Ik had het opgegeven om lange afstanden te lopen. Tot dit plan van Sjoerd kwam: samen het ‘staartje’ lopen van SdC naar Finisterre en Muxia - en dan in mijn tempo. Een heel fijn plan maar vanmorgen ineens toch heel zenuwachtig. Deze dag heb ik echter genoten. Het lopen, stijgen en dalen ging. Mijn rugzak voelt fijn. Mijn conditie is goed. Ook voor Sjoerd is mijn tempo goed te doen. Daarbij loop ik het liefst met een lied in mijn hoofd. Dit keer Andzanot Ser (vorige week gezongen op een Armeens feestje). Die steile stijging over 2.5 km ermee gedaan. Ik ben trots en mijn knie doet maar licht zeer.