Onverwacht in Finisterra

Gisteravond tijdens het eten op het terras de verjaardag van Marjolein ingeluid. Een brandend kaarsje op een taartje onder luid gezang “Compleanos Marjolein” werd deze door de gastvrouw binnengebracht. De Kroaat stond net aan onze tafel om een filmpje van “Lipa moja’ te laten zien en horen. Dat konden wij bescheiden meezingen….Marjolein voelt zich echt jarig:-)

Zaterdagmorgen vroeg uit de veren om na een heerlijk ontbijt te vertrekken naar Finisterra. Onze keus was eerst naar Finisterra en daarna mogelijk naar Muxia. Het was een prachtige dag hoog door de heuvels, mooie uitzichten en soms onmogelijke paden. Allebei voelen wij onze voeten en knieën. Halverwege de wandeling 2 kapellen bezocht en met onze gedachten stil gestaan bij de plaatsen. Ook mooie ontmoetingen met pelgrims uit Duitsland, Frankrijk en Spanje; zittend bij een bron met ijskoud water, bij een kapel.In de loop van de middag krijgen we het zicht op de Atlantische oceaan. Voor het eerst in alle jaren dat ik de camino wandel: een oceaan. Via Cee, Corcubion komen we (met een beetje hulp van Jacobus) terecht in Finisterra. Bijna alle herbergen, gastenverblijven en hostels zijn volgeboekt. En wij hadden niets gereserveerd…..We vinden een plekje in hostel Sonia. Compleet met stapelbedden en gemeenschappelijke keuken en douches. Het is nog steeds 29 graden. Na 20:00 uur koelt het een beetje af en gaan we op zoek naar een restaurant. Het is even wennen aan de stadse geluiden van een mondaine kustplaats. Veel Spanjaarden vieren hier hun weekend. Overal is het mega-druk. Best een grote overgang van de stilte naar de stad.

Morgen blijven we in Finisterra en gaan naar de vuurtoren. Vandaag gingen mijn gedachten ook terug naar ‘hoe het allemaal begon’. In 2010 een week meegewandeld met Kees Straathof (jager,muskusrattenvanger,jachthoornblazers) in Noord Frankrijk. Daar ook Leo de Leede ontmoet en sindsdien nog steeds contact. In de jaren daarna samen met Boudewijn Willemsen gewandeld in Belgie. Veel avonturen beleefd. In 2018 gewandeld van Vezelay naar de Pyreneeen. Luc Soutaer uit Hasselt leren kennen en nog steeds dierbaar contact. In 2019 vanuit de Pyreneeen gewandeld met Ronald Siezenga en later met Marc Schoone uit Horn (en nog steeds goed contact). En dan nu met vriendin Marjolein het laatste stukje samen. Wat is er in 11 jaar tijd veel gebeurd met mij, ons en de wereld om ons heen. En dat valt lang niet altijd mee om daarbij de goede koers te vinden en te houden. Wel fijn om terug te kunnen vallen op kinderen en vrienden.

Ja, dat was een mooie start van mijn verjaardag, gisteravond. Omdat ik mijn mobiel tijdens het lopen op vliegtuigstand heb, opende ik op rustplekjes de verbinding en liep hij vol met lieve wensen via mail, facebook en app. Dank jullie allemaal ! Het landschap was verder namelijk erg mooi, maar hard werken in de hitte. En 15 km lang geen bewoning.

De paracetamol is belangrijk. En na zo’n lange tocht schuifel ik wat op slippers door het stadje. Ik voel me in het hostel terug in de tijd: het is een echt hippie-gebeuren. We werden ook al getipt voor een strandje waar ‘s avonds muziek wordt gemaakt en gechilled (Kho Phang-an, 1986 ?). Misschien morgen - wie weet - ik kan even geen voet extra meer verzetten. We zitten op een rustig plekje aan de haven; meeuwen in plaats van zwaluwen te horen. Een baai omringd door groene bergen. Wat dachten die pelgrims in de middeleeuwen ? Het einde van de wereld. Velen hadden nog nooit de Zee gezien. Het moet enorme indruk hebben gemaakt. Blij met de rustdag morgen. Wandeling van 3,6 km (en idem terug) zonder bagage… ! Maar eerst eten ! Ze koken hier niet voor acht uur en we rammelen.